ဓမၼအေမြ

စာေရးသူ ငယ္စဥ္ကတည္းက ျမင္ဘူးေတြ႕ဘူးေနေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုက စာေရးသူ၏ အဖြားသည္ မနက္ဆိုလွ်င္ အိမ္ေရွ႕ရွိ ခံုေပၚတြင္ ဆြမ္းထမင္းအုပ္တစ္ခု၊ ဟင္းတစ္အိုး၊ ဇြန္းစိမ္ေသာ ေရခြက္တစ္ခုကို ခ်ထားျပီး သံဃာမ်ားကို ဆြမ္းေလာင္းလွဴေလ့ရွိပါတယ္။ ေက်းရြာတို႕၏ ဓေလ့အရ သံဃာတစ္ပါးႏွင့္အတူ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ဦး အျမဲပါေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းေလးက စာေရးသူ ငယ္စဥ္ကတည္းက ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ အဖြား၏ နိစၥဓူ၀အလုပ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

စာေရးသူတို႕ေနေသာ တိုက္ခန္းအိမ္ေလးတြင္ စာေရးသူ၏မိခင္သည္ သံဃာမ်ားကို ေန႕စဥ္ဆြမ္းေလာင္းလွဴေလ့ရွိပါတယ္။ ရပ္ကြက္အနီးတြင္လည္း စာသင္တိုက္မ်ား အေတာ္အသင့္ရွိသျဖင့္ ဆြမ္းဖိတ္ေသာ သံဃာမ်ားလည္း မ်ားျပားလွပါတယ္။ ဆြမ္းဖိတ္ေသာ သံဃာတိုင္းကို လက္ခံျပီး ဆြမ္းပင့္ခဲ့တာ အပါးေပါင္း (၃၅)ပါးကို ေန႕စဥ္ ဆြမ္းေလာင္းလွဴပါတယ္။ သံဃာအပါးအေရအတြက္လည္းမ်ား ဖခင္ျဖစ္သူကလည္း သာမန္၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္သျဖင့္ စာေရးသူတို႕၏ ဟင္းမ်ား ခ်ည္ေပါင္ႏွင့္မွ်စ္ေလးကို ငါးျဖတ္ေျပး... ခရမ္းခ်ဥ္သီး ငါးပိခ်က္ စသည္ျဖင့္သာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။

စာေရးသူတို႕ အသက္အရြယ္ေလးရလာခ်ိန္မွာ ယခင္ေနေသာ တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးမွ အတန္သင့္က်ယ္ေသာ တိုက္ခန္းတစ္ခုသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ပါတယ္။ မိခင္ျဖစ္သူကေတာ့ သံဃာမ်ားကို ဆြမ္းမေလာင္းလွဴရေတာ့သျဖင့္ မေပ်ာ္ရႊင္ေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူျဖစ္ရတာ ၀မ္းအသာဆံုး အခ်က္ကျဖင့္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ လွဴဒါန္းဖို႕ရန္ သံဃာကို ျမင္ေတြ႕ေနရျခင္းပါ။ မိခင္လည္း ထိုအနီးနားမွ ေက်ာင္းတိုက္အား အာရံုဆြမ္းခ်ိဳင့္ပို႕ျခင္းႏွင့္ အပတ္စဥ္တန္းဆြမ္းေလာင္းလွဴျခင္းမ်ားကို ဆက္လက္ လွဴဒါန္းပါတယ္။ 

ထိုမွ တဖန္စာေရးသူတို႕ ထိုတိုက္ခန္းေလးမွ အတန္အသင့္က်ယ္ေသာ ေျမကြက္ေလးေပၚမွာ အိမ္ေလးတစ္လံုးေဆာက္ကာ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ယခုေျပာင္းေရႊ႕ေသာ ေနရာေလးတြင္လည္း မိခင္ျဖစ္သူမွ ဆြမ္းေလာင္းလွဴျခင္းမ်ားကို ဆက္လက္ ျပဳလုပ္ပါတယ္။ ထိုထို အဖြားႏွင့္ မိခင္ျပဳလုပ္ေသာ ဆြမ္းေလာင္းလွဴျခင္း အေမြကို စာေရးသူ ေက်နပ္စြာအေမြဆက္ခံခဲ့ပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားကို အပတ္စဥ္ မိမိတတ္ႏိုင္သေလာက္ အာရံုဆြမ္းကို ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ 

မိခင္ႏွင့္ အဖြားဆီမွ ရေသာ အေမြမ်ားသည္ စာေရးသူ ယခုဘ၀စားသံုးရံုသာမက ေနာင္သံသရာအဆက္ဆက္အတြက္ အက်ိဳးေပးေသာ အေမြပင္ျဖစ္ပါတယ္။

+ ဆရာ့ ဆံုးမစာ

ေက်ာင္းခန္းထဲကို ဆရာ၀င္လာကတည္းက ေက်ာင္းသားေတြ၏အသံမ်ားသည္ ကတ္ဆက္ဖြင့္ထားစဥ္ မီးပ်က္သကဲ့သို႕ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ အကၽြႏ္ုပ္တို႕ဆရာသည္ စာအသင္အျပေကာင္းသည္။ ဆရာ့ဘာသာရပ္ကို Note ထုတ္ထားေသာ စာအုပ္မ်ားကို ေ၀ထားေသာ္လည္း ဆရာက စာအုပ္ထဲကအတိုင္းဖတ္ျပျပီ းမသင္ဘဲ..အျပင္ဗဟုသုတမ်ားေျပာကာ သင္ေလသည္။ ဆရာ႔အခ်ိန္သာ ျပီးသြားမည္ စာအုပ္တြင္ ဘာမွ မမွတ္သားလိုက္ရ။ အခ်ိဳ႕အတန္းထဲမွ ေကာင္မေလးမ်ားက ဆရာ့ကို သင္ခန္းစာမ်ားကို မသင္ေသးဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ေသာ တစ္ေန႕တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဆရာေျပာလိုက္ပံုက

ငါက ပါရာဖတ္ မွ မဟုတ္တာ။ မင္းတို႕ကို လက္ေတြ႕life နဲ႕တြဲျပတာ။ မရွင္းတာရွိရင္ ျပန္ေမး..ဘူဘူျခင္း တစ္မလုပ္နဲ႕။ Why ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ေခါင္းထဲအျမဲထည့္ထား။ ငါေျပာတာ တိုင္းကို ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္နဲ႕ မလုပ္နဲ႕။ကိုယ့္ကုိယ္ကို IQ ေတြတံုးေအာင္မလုပ္နဲ႕။ စဥ္းစားပါ။ Open minded ရွိပါ။ ျမံဳမထားပါနဲ႕။ မသိလွ်င္ေမးပါ။

ဆရာေျပာသည့္ ဘူဘူျခင္းတစ္မလုပ္နဲ႕ဆိုေသာ စကားသည္ အလြန္တရာမွ မွန္ပါသည္။ အခန္းတြင္းရွိ လာတတ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုးသည္ ဥာဏ္ရည္တူတူသာျဖစ္ႏုိင္သည္။ ပိုေတာ္မွ နည္းနည္ေလာက္သာျဖစ္မည္။ မိမိေဘးနားမွ သူငယ္ခ်င္းကို အားကိုးတၾကီးျဖင့္ ေမးျမန္းျပီး သင္ခန္းစာမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ မွားယြင္းမႈဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း လံုး၀ဥႆံု မွန္ကန္သည္ဟု မဆိုသာပါ။ မသိတာမ်ားကို ေမးျမန္းသင့္သည္။ ဆရာေျပာေျပာေနေသာ open minded သည္ ယေန႕အေျခအေန ဒီမိုကေရစီေရစီးေၾကာင္းႏွင့္ အံ၀င္လွသည္... Why Why...Why Why...Why

KMD မွ ဆရာဦးမ်ိဳးထြန္း၏ စာသင္ၾကားမႈမ်ားကို သတိရလ်က္ ဤစာစုကို ေရးသားမိပါသည္။

မိခင္ေမတၱာ

      သားတို႕ရုပ္ရည္ သီတာမည္သာ ေရၾကည္ခ်မ္းျမတစ္ေပါက္က်က မိဘတို႕၀မ္းျငိမ္းစတမ္း… ဒီစာသားေလးကို ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀တည္းကပင္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ျပီးသားျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႕ေပေသာ္လည္း ထိုစာသားေလး၏ အတိမ္အနက္ကိုမူ မိမိကုိယ္တိုင္ မိဘေနရာသို႕ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို နားလည္လာခဲ့သည္။

စာေရးသူတစ္ေယာက္ တခုေသာညတြင္ ဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ၾကည္႕မိလိုက္သည္။ ဇာတ္လမ္းေလး၏ အမည္ကေတာ့ “၀ဋ္ေၾကြးအေက်”.. ဒါရိုက္တာႏွင့္ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ညႊန္းကိုေတာ့ မည္သူမည္၀ါဆိုတာ သိခြင့္မရလိုက္ပါ။ ဇာတ္ေဆာင္မ်ားကေတာ့ လြင္မိုးႏွင့္ န၀ရတ္။

    အတိုခ်ံဳးရရင္ျဖင့္ လြင္မိုးႏွင့္ န၀ရတ္တို႕လင္မယားက ဓါးျပတိုက္စားတယ္။ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူ လြင္မိုးက သမာအာဇီ၀လုပ္ကိုင္စားခ်င္ေပမယ့္ မိန္းမျဖစ္သူက ဓါးျပတိုက္လို႕ရတဲ့ ျမိဳးျမိဳးမ်က္မ်က္ေလးကို ပိုခံုမင္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေယာက်ာ္းအလိုက် အေၾကာ္ ေၾကာ္ေရာင္းျပီး သမာအာဇီ၀လုပ္စားတယ္။ တေန႕ေတာ့ သူတုိ႕အေၾကာ္တဲကို တဖက္ရြာမွာ အလွဴလာလုပ္တဲ့ မိသားစုက ခရီးတစ္ေထာက္နားရင္ အေၾကာ္၀င္စားတယ္။ ခရီးသြားအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ေရႊေငြေတြကို ျမင္ေတာ့ အေၾကာ္သည္မိန္းမက စိတ္ေျပာင္းလာျပီး ခရီးသြားမ်ား ျပန္ထြက္သြားခ်ိန္မွာ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူအား ေနာက္မွ လိုက္ျပီး ဓါးျပတိုက္ေစတယ္။ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူကလည္း တပူပူတဆာဆာျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမကို ဒါေနာက္ဆံုးဆိုရင္ သူလုပ္ေပးမယ္လို႕ ကတိေတာင္းျပီး ဓါးျပသြားတိုက္တယ္။

   ခရီးသြားေယာက်ာ္းက သူ႕မိသားစုကို ကာကြယ္ရင္းအသက္ထြက္သြားတယ္။ ခရီးသြားမိန္းမကလည္း သူမ၏ ႏို႕စို႕အရြယ္သားေလးကို ေဘးကင္းရာ ျခံဳတစ္ခုနားမွာ သြားခ်ျပီးေတာ့ သူ႕ေယာက်ာ္းေသသြားသည္႕အတြက္ ဓါးဆြဲျပီး ျပန္ခုခံေတာ့ ေသျပန္ေရာ..။ အေၾကာ္သည္ဓါးျပလည္း ေရႊေငြေတြကို ယူျပီး အေၾကာ္သည္မိန္းမထံ ျပန္လာခဲ့တယ္။ မယားျဖစ္သူက ပါလာတဲ့ေရႊေငြေတြနဲ႕တင္ မေက်နပ္ပဲ ခရီးသြားမိန္းမရဲ႕ ဆံထိုးမပါလာလို႕ နားပူနားဆာလုပ္ျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေၾကာ္သည္မိန္းမက သူကိုယ္တိုင္ အခင္းျဖစ္ပြားတဲ့ေနရာကို လိုက္သြားခဲ့တယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ခရီးသြားေယာက်ား္လဲက်ေသဆံုး ေနတာကိုပဲေတြ႕ရျပီး.. ခရီးသြားမိန္းမကို မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ေသြးစက္ေတြ တစက္စက္က်ထားရာ လမ္းေၾကာင္းေနာက္ကို လိုက္ေတာ့ လမ္းနေဘးက ျခံဳထဲတြင္ ဓါးဒဏ္ရာျဖင့္ခရီးသြားမိန္းမက သူမ၏ ကေလးေလးကို ႏို႕တိုက္ရင္း လဲက်ေသဆံုးေနတာတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးကို ေတြ႕ျပီး အေၾကာ္သည္မိန္းမလည္း ႐ူးမတတ္ျဖစ္သြားေသာ…ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္ေလး…

  ထိုျမင္ကြင္းေလးကို ျမင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ရင္တြင္းေတာ္ေတာ္ေလးဆို႕သြားတယ္။ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာေလးကို ေဖာ္က်ဴးထားတဲ့ ဇာတ္ကြက္ေလး.. မိမိကိုယ္တိုင္မိခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ထိုခံစားခ်က္ကို နားလည္မိတယ္။ မိခင္တစ္ေယာက္ဘ၀ျဖစ္လာေတာ့မွလည္း ကိုယ့္မိခင္ဖခင္ေက်းဇူးကို ပိုပိုသိလာခဲ့တယ္။ မိဘေက်းဇူးဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ဆပ္လို႕မကုန္ပါဘူး။ တစ္ခါက မင္းသမီးတစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာတစ္ခုတြင္ မိဘမ်ား၏ အေမြျဖတ္စြန္႕လႊတ္မႈကို ျပန္လည္ေခ်ပေရးသားခ်က္ေလးကို သတိရမိရင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်မိတယ္။ သားသမီးက မိဘကို ဘယ္ေလာက္ျပန္ဆပ္ဆပ္ပါ… မိဘေက်းဇူးဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ဆပ္လို႕ မကုန္ပါဘူး။ စာရွဳသူမ်ားလည္း မိဘႏွစ္ပါးကို ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး က်န္းမာခ်မ္းသာေအာင္ထားႏိုင္ေသာ သားသမီးမ်ားျဖစ္က်ပါေစ။

စြန္႕လႊတ္စြန္႕စားသူမ်ား

        ေဆာင္းမနက္ခင္းတစ္ခု၏ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မႈကို ေျခာက္က္ျခားဖြယ္ေကာင္းေသာ အသံနက္ၾကီးက လွန္႕ႏိႈးလိုက္ေလျပီ...ထိုေန႕က ရန္ကုန္ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ားအတြက္ ၂၀၁၁ခုႏွစ္အတြက္ ရင္နင့္ဖြယ္ရာ မီးေလာင္ေပါက္ကြဲမႈၾကီးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚခဲ့ေလသည္။ စာေရးသူတစ္ေယာက္ အသံနက္ၾကီးမ်ား ၀ုန္းဒိုင္းျဖင့္ ျမည္ဟီးသြားသည္ႏွင့္ မိမိ၏ အိမ္တံခါးမ်ားသည္ ေဆာက္တည္ရာမရ ပြင့္ထြက္ျခင္းႏွင့္အတူ သိမ့္ကနဲျဖစ္သြားေသာ ရင္အစံုေၾကာင့္ အျပဴးအျပဲႏိုးလာကာ ထိန္ထိန္ျငီးေနေသာ မီးလွ်ံမ်ားေၾကာင့္ လွန္႕ျဖန္႕သြားသည္။ မီးေလာင္မႈျဖစ္ပြားေသာ ေနရာက မိမိတုိက္ခန္းႏွင့္ သိပ္မေ၀းကြာလွ။ ေနရာကို ခန္႕မွန္းမိသေလာက္ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ဆိုင္နား.. လူက နားထင္မ်ား ထူပူကာ ဘာလုပ္လို႕ ဘာကိုင္ရမည္မသိ။ ေလာကၾကီး၏ စကားလံုးမ်ားကို ယခုမွ စတင္သင္ၾကားေနေသာ စူးစမ္းေသာ မ်က္၀န္းတစ္စံုက မိမိကို စိုက္ၾကည္႕ေနခ်ိန္တြင္ တင္းက်ပ္ေသာ လက္မ်ား၏ မိမိ၏သားေလးကို ေပြ႕ပိုက္ထားလုိက္မိသည္။ သရဏဂံုကို မျပတ္ရြတ္ရင္း မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကို စိုက္ၾကည္႕ေနမိသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ.. မၾကားခ်င္ေသာ..အသံမ်ား... မျမင္ခ်င္ေသာ အနိဌာရံုမ်ား လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ပ်ားပန္းခတ္မွ်ရႈတ္ရွပ္ခက္ကုန္ကာ. ငိုညီးသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ ေၾကာင္စီစီမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ဖန္၀ါေနမင္း အလာကိုသာ ထိုင္ေစာင့္ေနမိသည္။ သတင္းေတြ..သတင္းေတြ...မ်ားျပားလွေသာ သတင္းစကားမ်ားၾကားမွ လူအေသအေပ်ာက္မ်ားသည္..ဆိုေသာ သတင္းမ်ားကို မမွန္ပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းရင္း MRTV4 ဖန္သားျပင္မွ ရင္နင့္ဖြယ္ရာမ်ားကို ေကာ္ဖီကိုပင္ မေသာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လည္ေခ်ာင္း ဆို႕နင့္လာသည္။ နိစၥဓူ၀တေန႕တာ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားကို လုပ္ကိုင္ရန္ မျဖတ္ခ်င္ေသာ လမ္းမွ လာခဲ့ရေလသည္။ ရင္နင့္ဖြယ္ရာ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ျမင္ရခ်ိန္တြင္ အလြန္စိတ္မေကာင္းမိ... ဖုန္အလိန္းလိန္းေပက်ံ မည္သူမည္၀ါပင္ ခြဲျခားရခက္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ားနဲ႕ မီးသတ္၀တ္စံုမ်ားျဖင့္ အားေလ်ာ့စြာ ေလွ်ာက္လွ်မ္းေနၾကေသာ မီးသတ္သမားမ်ား... ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ ေသြးစမ်ားပင္ ေပက်ံေနေသာ လက္မ်ား.. ထိုထိုလက္မ်ားျဖင့္ပင္ ဆာေလာင္မႈေၾကာင့္ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ားကို အားရပါးရ စားေသာက္ကာ မနက္စာ အာသာေျဖေနရေသာ ရဲ၀န္ထမ္းမ်ား... ထမီကို ဆြဲ... လက္ဖေနာင့္ျဖင့္ မ်က္ေထာင့္ကိုသုတ္.. အနိစၥသေဘာကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ရေသာေၾကာင့္ ရတက္ဗ်ာေပြေနေသာ မိသားစု၀င္အခ်ိဳ႕... ေမာင္းသူမဲ့သြားေလေသာ.. တာ၀န္မ်ားကို ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ အနီေရာင္ မီးသတ္ကားၾကီး။  လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာေၾကာင့္ အသက္မဲ့ေနေသာမီးသတ္ကားမ်ားကို ကရိန္းျဖင့္ ဆြဲထုတ္ေနၾကရေသာအျဖစ္... အို.. ျပည္သူမ်ား၏ အသက္အိုးအိမ္လံုျခံဳေရးအတြက္ အသက္ကို ရင္းတည္ကာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကေသာ စြန္႕လႊတ္စြန္႕စား မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕၀င္ ငါးဦးက်ဆံုးကာ၊ (၃၃)ဦး ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့ၾကေသာ ၂၀၁၁ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ(၂၉).. စက္ဆန္းသိုေလွာင္ရံုမ်ား မီးေလာင္ေပါက္ကြဲမႈၾကီးမ်ိဳး ဘယ္အခါမွ မေမ့ႏိုင္ပါ။ ရင္ခြင္ပိုက္ကေလးအား ႏို႕ခ်ိဳတိုက္ေကၽြးရင္ ဆံုးပါးသြားေသာ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႕၀င္ ခင္ပြန္းသည္အတြက္ က်ဆင္းေနေသာ မ်က္ရည္မ်ား.... သားငယ္ေလးမ်ား၏ ျဖစ္အင္ေၾကာင့္ ရတက္မေအးရေသာ မိခင္မ်ား၏ မ်က္ရည္မ်ား... ဤမဟာ ပထ၀ီေျမၾကီးေပၚသို႕ ဤကဲ့သို႕ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးျဖင့္ ထပ္မံ မက်ဆင္းပါေစႏွင့္လို႕ ဆုေတာင္းရင္း....

ေတြးေဆြးမိျခင္း

ျပတင္းမွန္သားတြင္ မိုးသားမ်ား လာေရာက္ထိေနခ်ိန္.. ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ အိမ္မိုးနီညိဳညိဳေလးမ်ားသည္ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားေအာက္တြင္ ေခါင္းမေဖာ္၀င့္သူတစ္ေယာက္အလား ျငိမ္သက္ျပီး ေနေနေလသည္။

ၾသ.. တမိုးေသာက္ျပန္ျပီ။ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ ေနလို႕ထိုင္လို႕မေကာင္းေသာ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ အိပ္ရာထက္တြင္ ဆက္လက္မေမွးစက္ႏိုင္။ သက္သာလို သက္သာျငားတစ္ခုခု ျပဳလုပ္ရန္ ေဆးဗီဒိုအနားသို႕ တလွမ္းျခင္း လာမိခ်ိန္တြင္.. နံရံထက္က နာရီေပၚတြင္ ေန႕လည္ ၁၁ နာရီထိုးေနျပီ။

အို.. ဘယ္အခ်ိန္ထိေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါလိမ့္။ တေန႕စာ ၀မ္းစာရွာခ်ိန္မွာ ငါသည္ အိပ္စက္မႈကို ျပဳေနေလျပီ။ ငါ၏ ရွင္သန္ျခင္းသည္ အဘယ္အတြက္နည္း.. ေမးခြန္းမ်ားစြာျဖင့္ ေဆးဗီဒိုတြင္းမွ ဘာမီတြန္ပုလင္းေလးကို လက္လွန္းရင္း...

+ ေနမေကာင္းခ်ိန္ အိပ္ရာထက္မွ အေတြးမ်ား

တန္ဖိုးေတြအေၾကာင္း ကေလးကအစသိတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက မုန္႕တစ္ခုဘယ္ေလာက္တန္လည္း.. ဒါလည္း ဒီမုန္႕ရဲ႕ သတ္မွတ္ထားေသာ တန္ဖိုးပဲေလ။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကေရာ မည္ကဲ့သို႕ သတ္မွတ္ၾကပါသလဲ။

ဒီအေမးကို မိမိဖာသာျပန္ေမးမိခ်ိန္မွာ အေျဖတစ္ခုရလာပါတယ္။ မိမိရိုးရိုးသားသား၊ ၾကိဳးၾကိဳးစားစားျဖင့္ အရာရာကို ေကာင္းတာလုပ္ရင္ မိမိတန္ဖိုးက တေန႕ထက္တေန႕ တက္လာမွာပဲေလ။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကေရာ ဘယ္အခ်ိန္သိမွာလဲ။

ဒီအေမးကို မိမိဘာသာပဲျပန္ေျဖလုိက္မိတယ္။ ဒီလူ႕ပတ္၀န္းက်င္နားမွာ ဒီလူေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်ိန္ ဒီလူတန္ဖိုးကို သိလာမွာပါပဲေလ။

ဒီေမးခြန္းမ်ားကို ေနမေကာင္းျဖစ္ခ်ိန္ အိပ္ရာထက္ ပက္လက္ျဖစ္ခ်ိန္မွာ ေတြးမိတယ္။ မိမိသည္လည္း မည္မွ်ေလာက္တန္ဖိုးရွိေနျပီနည္း။ မိမိေသလြန္လွ်င္ေတာင္ မိမိအတြက္ ပါမသြားေသာ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြကို ဖက္တြက္ေနမိေသးေသာ မသိစိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ျပီး ေသလွ်င္ပါသြားမည့္ ကုသိုလ္ေရးကိုပဲ အာရံုျပန္ျပဳေနမိလိုက္သည္။

ဆရာ၀န္ဆီမွ ေဆးသြင္းရေအာင္ဟုေျပာခ်ိန္တြင္ မၾကားခ်င္ေသာစကားဟု သတ္မွတ္မိေသာ ထိုစကားစုအဆံုးတြင္ ေသြးေၾကာအတြင္းသို႕ စူးနစ္၀င္လာေသာ အပ္တစ္ေခ်ာင္း...

နာက်င္ေပမယ့္ လက္တံု႕ျပန္ခြင့္မရွိခ်ိန္... မိမိေသြးေၾကာထဲ အပ္ေလးတစ္ေခ်ာင္း ၀င္ခ်ိန္တြင္အခုိက္တြင္ ဒီေလာက္နာက်င္မႈကို ခံစားရပါက ႏိုင္ငံေတာ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း ေျခလက္စြန္႕လႊတ္လိုက္ရေသာ သူမ်ားဆိုပါက.... သူတို႕နာက်င္မႈမ်ားသည္ အရိုးခိုက္ေလာက္မည္သာ...

အစာမစားရေသာေၾကာင့္ ၀မ္းတက်ဳပ္က်ဳပ္ျမည္ကာ ဆာေလာင္မႈကို ကေလးငယ္ကဲ့သို႕ ငိုယိုမေတာင္းႏိုင္ပဲ ၾကိတ္မွိတ္ခံစားေနခဲ့ရခ်ိန္... ထမင္းေတာင္ နပ္မွန္ေအာင္ မစားရေသာသူမ်ား အျဖစ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။

ေသြးစစ္ေဆးမႈျပဳရန္အတြက္ ေသြးနဲနဲစုပ္ယူမိျခင္းကိုပင္လွ်င္ မူးခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ... သတင္းစာထဲက ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ေသြးလွဴဒါန္းသူဆိုေသာ ေသြးလွဴရွင္ပံုရိပ္မ်ားကို အေလးထားမိလာတယ္။

ေနထိုင္မေကာင္းခ်ိန္မွာ ခိုလႈံစရာမိခင္ရင္ခြင္တစ္ခုကို တမ္းတမိခ်ိန္မွာ.. မိခင္မရွိေတာ့တဲ့ သားသမီးေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိလာတယ္။

+ ဘ၀ကိုအထင္မေသးႏွင့္

အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ လက္သည္းခြံေပၚ၌ ေျမမႈန္႕အနည္းငယ္ တင္ထားျပီး ရဟန္းတို႕ကို ဤသို႕မိန္႕ၾကားေတာ္မူ၏။

"ရဟန္းတို႕၊ မည္သို႕ထင္ၾကသနည္း၊ လက္သည္းခြံေပၚ၌ ငါတင္ထားေသာ ေျမမႈန္႕အနည္းငယ္ႏွင့္ ဤမဟာပထ၀ီေျမၾကီးရွိ ေျမမႈန္႕သည္ ဘယ္အရာက ပို၍မ်ားသနည္း"

ဤသုိ႕ေမးေသာအခါ ရဟန္းတို႕က


"ျမတ္စြာဘုရား၊ မဟာပထ၀ီေျမၾကီးကသာ ပို၍မ်ားပါသည္။ လက္သည္းခြံေပၚ၌ ျမတ္စြာဘုရားတင္ထားေသာ ေျမမႈန္႕ကား အနည္းငယ္မွ်သာ ရွိပါသည္။ မဟာပထ၀ီေျမၾကီးႏွင့္ စာလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားလက္သည္းခြံေပၚ၌ တင္ထားေသာ ေျမမႈန္႕ကေလးသည္ အေရအတြက္ မသြင္းေလာက္ပါ။ ႏႈိင္းစရာဟုပင္ မဆိုေလာက္ပါဘုရား"

ဟု ေလွ်ာက္ထားၾက၏။

"ရဟန္းတို႕၊ ဤဥပမာအတိုင္းပင္ လူ႕ဘံု၌ ျဖစ္ေသာ သတၱ၀ါတို႕သည္ အနည္းငယ္မွ်သာ ရွိသည္။ စင္စစ္ကား အျခားေသာဘံုတို႕၌ ျဖစ္ေသာ သတၱ၀ါတို႕က ပို၍မ်ားကုန္၏။ ယင္းသုိ႕ ျဖစ္ရျခင္းမွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္းဟု ဆိုလွ်င္ ဒုကၡသစၥာ၊ သမုဒယသစၥာ၊ နိေရာဓသစၥာ၊ မဂၢသစၥာဟူေသာ သစၥာေလးပါးအမွန္တရားကို မသိၾကေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။"

"ရဟန္းတို႕၊ သို႕ျဖစ္၍ ဤတရားသည္ ဆင္းရဲျခင္းအမွန္တည္းဟု သိေအာင္အားထုတ္ရမည္။ ဤတရားသည္ ဆင္းရဲျခင္းဒုကၡကို ျဖစ္ေစတတ္သည့္အေၾကာင့္းကို အမွန္တည္းဟု သိေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ ဤတရားသည္ ဆင္းရဲဒုကၡ ခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ အမွန္တည္းဟု သိေအာင္အားထုတ္ရမည္။ ဤတရားသည္ ဆင္းရဲဒုကၡခ်ဳပ္ျငိမ္းရာသို႕ ေရာက္ေစတတ္သည့္ လမ္းေၾကာင္းအမွန္တည္းဟု သိေအာင္ အားထုတ္ရမည္"

ကိုးကား - မဟာ၀ဂၢသံယုတ္ ပါဠိေတာ္၊ ၁၂-သစၥသံယုတ္၊ ၇-ပဌမအာမကဓည၀ဂ္၊ ၁-အညၾတသုတ္
ဗုဒၶ၏ ၾသ၀ါဒအျမဳေတ - ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္ ေရးသားခ်က္ကို ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။