ဘိလပ္ကိုသြားရေတာ့မည္ဆိုေတာ့ အမ်ားသူငါလို သံရံုး၀င္ ဗီဇာထုျဖင့္မ်ားျပားေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနျပီး ေလယာဥ္လက္မွတ္ရံုးသို႕ ေနာက္ဆံုးတြင္ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ဖက္ရွင္ျမိဳ႕ၾကီးကို ေရာက္ႏိုင္ေသာ ေလေၾကာင္းလိုင္းက ေလာေလာဆယ္ ႏွစ္လိုင္းသာရွိသည္။ တစ္လိုင္းက ျမန္မာျပည္၏ေဖာက္သည္ၾကီး ကိုၾကီးTGႏွင့္ ေနာက္တစ္လိုင္းက ဂ်ိဳထြက္ေနတဲ့ မမQatar တို႕ျဖစ္သည္။ ကိုၾကီးTG ကိုေတာ့ မစီးခ်င္။ မသြားခင္ၾကားရသမွ်က သု၀ဏၰဘူမိကလည္တယ္ဆိုပဲ။ မသြားတတ္လို႕ကေတာ့ မိုးေတာင္လင္းမယ္တဲ့။ မသြားခင္ကပင္ ေၾကာက္မိေသာ ေလဆိပ္ပါတကား။
မမQatar ကိုေစ်းေမးၾကည့္ေတာ့ အေျခအေနမေကာင္း ေတာ္ေတာ္ေစ်းကြာေနသည္။ မျဖစ္ေခ်။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ကိုၾကီးTG ကိုသာ ေရြးခ်ယ္လိုက္ရေတာ့သည္။ အသက္အာမခံေလးကလည္း ေျပးထားရေသးသည္။ ကိုယ္ေသသြားရင္ေတာင္ ကိုယ့္အိမ္ကေအးေဆးျဖစ္ေစရန္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိမ္က ပိုက္ဆံအရင္ထုတ္ထားေပါ့။ ဟဲဟဲ...
ေလယာဥ္လက္မွတ္သြား၀ယ္ေတာ့ အေမာင္အေရာင္းကုိယ္စားလွယ္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္စကားတတ္။ သု၀ဏၰဘူမိကို မလည္ေစရ ေျမပံုေတာင္ ဆြဲေပးလိုက္အံုးမည္ဆုိပဲ။ ျပီးေတာ့လည္း လက္မွတ္သြားထုတ္ေတာ့ သူ႕ကိုေတာင္ မေတြ႕လိုက္ရ။ အျပင္သြားေနသည္တဲ့။ မမတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ အရွက္ကလည္း အကြဲမခံႏိုင္ေတာ့ မမ ကို ထုတ္မေျပာရဲပဲ… လက္မွတ္ေလးကို ကိုင္ကာ ေလယာဥ္လက္မွတ္အေရာင္းဌာနမွ ျပန္ထြက္ခဲ့ရသည္။
ဖက္ရွင္ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးဆီသို႕ သြားရမည့္ေန႕သို႕ေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။ ေလယာဥ္ကြင္းမဆင္းခင္ေလး အဖိုးျဖစ္သူကို ၀င္ေရာက္ကန္ေတာ့သည္။ အဖိုးကေတာ့ ဆုေတြေပးျပီး ေနာက္ဆံုးေျပာလိုက္ပံုက "ဖက္ရွင္ျမိဳ႕ေတာ္ကို သြားမယ့္သူရဲ႕စတိုင္ကလည္း။ မနက္ထေျပးမယ့္စတိုင္ပါလား။ Smart မက်လိုက္တာ"တဲ့။ ေကာင္းပါေလေရာ။ ဒီအခ်ိန္မွ အက်ၤ ီလည္း ျပန္လဲခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။ မိမိ Luggage ကလည္း ပိုလာ၀က္၀ံလားေအာက္ေမ့ရတယ္။ လက္မွာကလည္း ကြမ္းယာဘန္းႏွင့္ အျခားလက္ေဆာင္ပစၥည္း Hand Carry အိတ္တစ္လံုး။ မိမိျဖစ္အင္ကို ယခုမွျပန္စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ အဖိုးျဖစ္သူေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာ။
ေလဆိပ္သို႕ေရာက္လာပါျပီ...ဒူးေတြက အလိုလိုတုန္လာသည္။ သု၀ဏၰဘူမိVirus ၀င္လာျပီ။ အိမ္သားေတြကလည္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပူေနသလိုလုိထင္ရေလာက္ေအာင္ ….တစက္ေတာင္ေမးေဖာ္မရၾက။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း လာႏႈတ္ဆက္ၾကမယ္ဆိုျပီး ေရာက္မလာလို႕ေစာင့္လိုက္ရတာ။ Check In ၀င္ေတာ့ေနာက္ဆံုးေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေက်းဇူးေတာင္ ယခုျပန္တင္မိသည္။ Check In ၀င္ေတာ့ ကိုယ္ကေနာက္ဆံုးဆိုေတာ့ ေအးေဆးစြာ ပြားႏိုင္ျပီ။ Check In ေကာင္တာမွ မမကို ရွိသမွ် သံုးဆယ္ႏွစ္ကြတ္တာကို ျပံဳးျပျပီး မိမိ၏ျဖစ္အင္ကို ေျပာျပရေတာ့သည္။ မမကလည္းသေဘာေကာင္းသား။ စိတ္မပူနဲ႕ အေၾကာင္းၾကားထားေပးပါ့မယ္။ လာၾကိဳပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ကဲ... မိုက္သကြာ။
မိုးဥတုျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေလယာဥ္ကနည္းနည္းေတာ့ ခါတာတာ။ အမ်ားသူငွာ ဘုရားစာရြတ္ေနေသာ္လည္း မိမိက ခပ္ျပံဳးျပံဳး။ ဟဲဟဲ..အသက္အာမခံထား ထားတယ္ေလ။ ေအးေဆးပဲ...
သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္အေၾကာင္းကို တီဗီြမွာျပေနေသာ္လည္း လိုက္သာမွတ္ေနတာ အာရုံ္ကမရေတာ့။ ေလယာဥ္ဆင္းသက္ခ်ိန္တြင္ ေၾကာက္စိတ္Virus က ကိုက္ေလျပီ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ျမန္မာ့ထံုးနလံုးမူျပီး "ပါးစပ္ပါ ရြာေရာက္"ဟု ဆင္ျခင္ကာ ေလယာဥ္ေပၚမွ ဆင္းသက္ခဲ့သည္။ ေအာင္မေလး..ေလယာဥ္အဆင္းတြင္ ဘုတ္ေထာင္ထားလိုက္တာ မိမိနာမည္ကျပဴးလို႕။ ဘုတ္နံေဘးက အေမာင္ကိုယိုးဒယားကုိ အင္တာေနရွင္နယ္Language လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ မိမိျဖစ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကိုယ္ေတာ္က Passport ႏွင့္ Air Ticket ေတာင္းျပီး သူ႕ေနာက္မွလိုက္ရန္ ယိုးဒယားသံ၀ဲ၀ဲ..အဂၤလိပ္ျဖင့္ေျပာေလသည္။ သူေခၚရာလိုက္ခဲ့ျပီး အမ်ားသူငွာလို ဘတ္စကားမစီးရပဲ..Townace ကားေလးျဖင့္ ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ ကားေပၚတြင္ အျခားျမန္မာ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္က ေရာက္ႏွင့္ေနျပီးသား။ သူကလည္း မိမိလို Virus ကိုက္ေနသူ။ ေလဆိပ္တြင္းသို႕ ၀င္ရန္ အေပါက္၀တြင္ wheel chair ၾကီးျဖင့္ ေစာင့္ေနေသာ ေလေၾကာင္းလိုင္း၀န္ထမ္းတစ္ဦးက အကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္အတူတူလာေသာ အေဒၚၾကီးကို ထိုင္ရန္ေျပာေလသည္။ အေဒၚၾကီးကလည္း အတင္းပင္ေခါင္းခါ လက္ခါလုပ္ေလသည္။ ဟုိကလည္းအတင္းထိုင္ခိုင္းသည္။ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ ေနာက္ဆံုး မိမိကပင္ၾကားက မေနႏိုင္ေတာ့
"အေဒၚရယ္ ထိုင္လိုက္ပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ရသက္သာတာေပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာင္ စီးခ်င္တိုင္း စီးရတာမွ မဟုတ္တာ။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခေတာင္ ပိုတန္ေသးတယ္။ ေလယာဥ္လည္းစီးရ Wheel Chair လည္းစီးရ။"
အေဒၚၾကီးကလည္း ေအာင့္သက္သက္ျဖင့္ ထိုင္လိုက္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေလေၾကာင္းလိုင္း၀န္ထမ္းေခၚရာေနာက္သို႕ အေျပးတပိုင္းလိုက္ရသည္။ ရွည္လ်ားလိုက္ေသာေလဆိပ္ လူေတြကလည္းမ်ားေတာ့ အေမာင္၀န္ထမ္းကို မ်က္စိေရွ႕အေပ်ာက္မခံပဲ..ကြမ္းယာဗန္းကိုလြယ္ရင္း အေျပးလိုက္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ သူကပဲ...Transit အတြက္အားလံုးလုပ္ေပးကာ ေလေၾကာင္းလိုင္းဧည့္နားေနေဆာင္သို႕ ပို႕ေပးသြားသည္။ အေဒၚၾကီးႏွင့္ေတာ့ လမ္းခြဲခဲ့ရသည္။ အေဒၚၾကီးက ေဂၚဖီႏွင့္ေမာ္စီတို႕ရွိရာ ေအာ္စီကို သြားမွာတဲ့။ မိမိမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ဧည့္နားေနခန္းေလးတြင္ ထိုင္ျပီး ေခတၱမွ် မ်က္စိကင္မရာရိုက္ျပီးေတာ့ မွတ္ဥာဏ္တြင္ ေနရာကို မွတ္ကာ Money Changer သို႕သြားကာ ပိုက္ဆံလဲျပီး အမိျမန္မာျပည္သုိ႕ မိဘမ်ားဆီသုိ႕ ဟယ္လို..ဟယ္လို လွမ္းလုပ္ျပီး..ခ်စ္သူေလးဆီလွမ္းဆက္ကာ သတင္းပို႕ရသည္။ ထို႕ေနာက္ လိုအပ္တာမ်ားကို ၀ယ္ကာ ဧည့္နားေနခန္းေလးသို႕ ျပန္လာကာ ကြမ္းယာဗန္းကိုဖြင့္ကာ ကြမ္းထိုင္ ယာေနလိုက္သည္။
အီတလီေလဆိပ္ကိုလည္း မိမိေရာက္ဖူးတာ မဟုတ္ေတာ့။ ျမန္မာျပည္ေလဆိပ္မွာကဲ့သို႕ပင္ ေလေၾကာင္းလိုင္း၀န္ထမ္းမ်ားကို အေၾကာင္းၾကားထားလိုက္သည္။ ဤသို႕ျဖင့္ပင္ ေျပာင္းစီးရမည့္ ေလယာဥ္Check in ခ်ိန္နီးလာေတာ့ ေလေၾကာင္းလိုင္း၀န္ထမ္းေခၚရာေနာက္သို႕ Greek သူေလးႏွင့္အတူတူ လိုက္ပါသြားရသည္။ ကိုယ္ကလည္းေလယာဥ္တူေတာ့ အီတလီအထင္ျဖင့္ ပြားလိုက္ကာမွ သူမကနားမလည္ေၾကာင္းေျပာမွ အရွက္ကကြဲသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ စိတ္ပူခဲ့ရသမွ် သုဝဏၰဘူမိေလဆိပ္ၾကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ခဲ့သည္။
(ဓါတ္ပံုေလးကို ဒီေနရာကကူးျပီးတင္လိုက္တာ။ မိမိကေတာ့ လမ္းေပ်ာက္မွာစိုးလို႕ ဓါတ္ပံုေတာင္ထုတ္ျပီး မရိုက္ႏိုင္ခဲ့။)
မမQatar ကိုေစ်းေမးၾကည့္ေတာ့ အေျခအေနမေကာင္း ေတာ္ေတာ္ေစ်းကြာေနသည္။ မျဖစ္ေခ်။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ကိုၾကီးTG ကိုသာ ေရြးခ်ယ္လိုက္ရေတာ့သည္။ အသက္အာမခံေလးကလည္း ေျပးထားရေသးသည္။ ကိုယ္ေသသြားရင္ေတာင္ ကိုယ့္အိမ္ကေအးေဆးျဖစ္ေစရန္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိမ္က ပိုက္ဆံအရင္ထုတ္ထားေပါ့။ ဟဲဟဲ...
ေလယာဥ္လက္မွတ္သြား၀ယ္ေတာ့ အေမာင္အေရာင္းကုိယ္စားလွယ္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္စကားတတ္။ သု၀ဏၰဘူမိကို မလည္ေစရ ေျမပံုေတာင္ ဆြဲေပးလိုက္အံုးမည္ဆုိပဲ။ ျပီးေတာ့လည္း လက္မွတ္သြားထုတ္ေတာ့ သူ႕ကိုေတာင္ မေတြ႕လိုက္ရ။ အျပင္သြားေနသည္တဲ့။ မမတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ အရွက္ကလည္း အကြဲမခံႏိုင္ေတာ့ မမ ကို ထုတ္မေျပာရဲပဲ… လက္မွတ္ေလးကို ကိုင္ကာ ေလယာဥ္လက္မွတ္အေရာင္းဌာနမွ ျပန္ထြက္ခဲ့ရသည္။
ဖက္ရွင္ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးဆီသို႕ သြားရမည့္ေန႕သို႕ေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။ ေလယာဥ္ကြင္းမဆင္းခင္ေလး အဖိုးျဖစ္သူကို ၀င္ေရာက္ကန္ေတာ့သည္။ အဖိုးကေတာ့ ဆုေတြေပးျပီး ေနာက္ဆံုးေျပာလိုက္ပံုက "ဖက္ရွင္ျမိဳ႕ေတာ္ကို သြားမယ့္သူရဲ႕စတိုင္ကလည္း။ မနက္ထေျပးမယ့္စတိုင္ပါလား။ Smart မက်လိုက္တာ"တဲ့။ ေကာင္းပါေလေရာ။ ဒီအခ်ိန္မွ အက်ၤ ီလည္း ျပန္လဲခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။ မိမိ Luggage ကလည္း ပိုလာ၀က္၀ံလားေအာက္ေမ့ရတယ္။ လက္မွာကလည္း ကြမ္းယာဘန္းႏွင့္ အျခားလက္ေဆာင္ပစၥည္း Hand Carry အိတ္တစ္လံုး။ မိမိျဖစ္အင္ကို ယခုမွျပန္စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ အဖိုးျဖစ္သူေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာ။
ေလဆိပ္သို႕ေရာက္လာပါျပီ...ဒူးေတြက အလိုလိုတုန္လာသည္။ သု၀ဏၰဘူမိVirus ၀င္လာျပီ။ အိမ္သားေတြကလည္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပူေနသလိုလုိထင္ရေလာက္ေအာင္ ….တစက္ေတာင္ေမးေဖာ္မရၾက။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း လာႏႈတ္ဆက္ၾကမယ္ဆိုျပီး ေရာက္မလာလို႕ေစာင့္လိုက္ရတာ။ Check In ၀င္ေတာ့ေနာက္ဆံုးေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေက်းဇူးေတာင္ ယခုျပန္တင္မိသည္။ Check In ၀င္ေတာ့ ကိုယ္ကေနာက္ဆံုးဆိုေတာ့ ေအးေဆးစြာ ပြားႏိုင္ျပီ။ Check In ေကာင္တာမွ မမကို ရွိသမွ် သံုးဆယ္ႏွစ္ကြတ္တာကို ျပံဳးျပျပီး မိမိ၏ျဖစ္အင္ကို ေျပာျပရေတာ့သည္။ မမကလည္းသေဘာေကာင္းသား။ စိတ္မပူနဲ႕ အေၾကာင္းၾကားထားေပးပါ့မယ္။ လာၾကိဳပါလိမ့္မယ္တဲ့။ ကဲ... မိုက္သကြာ။
မိုးဥတုျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေလယာဥ္ကနည္းနည္းေတာ့ ခါတာတာ။ အမ်ားသူငွာ ဘုရားစာရြတ္ေနေသာ္လည္း မိမိက ခပ္ျပံဳးျပံဳး။ ဟဲဟဲ..အသက္အာမခံထား ထားတယ္ေလ။ ေအးေဆးပဲ...
သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္အေၾကာင္းကို တီဗီြမွာျပေနေသာ္လည္း လိုက္သာမွတ္ေနတာ အာရုံ္ကမရေတာ့။ ေလယာဥ္ဆင္းသက္ခ်ိန္တြင္ ေၾကာက္စိတ္Virus က ကိုက္ေလျပီ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ျမန္မာ့ထံုးနလံုးမူျပီး "ပါးစပ္ပါ ရြာေရာက္"ဟု ဆင္ျခင္ကာ ေလယာဥ္ေပၚမွ ဆင္းသက္ခဲ့သည္။ ေအာင္မေလး..ေလယာဥ္အဆင္းတြင္ ဘုတ္ေထာင္ထားလိုက္တာ မိမိနာမည္ကျပဴးလို႕။ ဘုတ္နံေဘးက အေမာင္ကိုယိုးဒယားကုိ အင္တာေနရွင္နယ္Language လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ မိမိျဖစ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကိုယ္ေတာ္က Passport ႏွင့္ Air Ticket ေတာင္းျပီး သူ႕ေနာက္မွလိုက္ရန္ ယိုးဒယားသံ၀ဲ၀ဲ..အဂၤလိပ္ျဖင့္ေျပာေလသည္။ သူေခၚရာလိုက္ခဲ့ျပီး အမ်ားသူငွာလို ဘတ္စကားမစီးရပဲ..Townace ကားေလးျဖင့္ ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ ကားေပၚတြင္ အျခားျမန္မာ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္က ေရာက္ႏွင့္ေနျပီးသား။ သူကလည္း မိမိလို Virus ကိုက္ေနသူ။ ေလဆိပ္တြင္းသို႕ ၀င္ရန္ အေပါက္၀တြင္ wheel chair ၾကီးျဖင့္ ေစာင့္ေနေသာ ေလေၾကာင္းလိုင္း၀န္ထမ္းတစ္ဦးက အကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္အတူတူလာေသာ အေဒၚၾကီးကို ထိုင္ရန္ေျပာေလသည္။ အေဒၚၾကီးကလည္း အတင္းပင္ေခါင္းခါ လက္ခါလုပ္ေလသည္။ ဟုိကလည္းအတင္းထိုင္ခိုင္းသည္။ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ ေနာက္ဆံုး မိမိကပင္ၾကားက မေနႏိုင္ေတာ့
"အေဒၚရယ္ ထိုင္လိုက္ပါ။ လမ္းေလွ်ာက္ရသက္သာတာေပါ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာင္ စီးခ်င္တိုင္း စီးရတာမွ မဟုတ္တာ။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခေတာင္ ပိုတန္ေသးတယ္။ ေလယာဥ္လည္းစီးရ Wheel Chair လည္းစီးရ။"
အေဒၚၾကီးကလည္း ေအာင့္သက္သက္ျဖင့္ ထိုင္လိုက္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေလေၾကာင္းလိုင္း၀န္ထမ္းေခၚရာေနာက္သို႕ အေျပးတပိုင္းလိုက္ရသည္။ ရွည္လ်ားလိုက္ေသာေလဆိပ္ လူေတြကလည္းမ်ားေတာ့ အေမာင္၀န္ထမ္းကို မ်က္စိေရွ႕အေပ်ာက္မခံပဲ..ကြမ္းယာဗန္းကိုလြယ္ရင္း အေျပးလိုက္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ သူကပဲ...Transit အတြက္အားလံုးလုပ္ေပးကာ ေလေၾကာင္းလိုင္းဧည့္နားေနေဆာင္သို႕ ပို႕ေပးသြားသည္။ အေဒၚၾကီးႏွင့္ေတာ့ လမ္းခြဲခဲ့ရသည္။ အေဒၚၾကီးက ေဂၚဖီႏွင့္ေမာ္စီတို႕ရွိရာ ေအာ္စီကို သြားမွာတဲ့။ မိမိမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ဧည့္နားေနခန္းေလးတြင္ ထိုင္ျပီး ေခတၱမွ် မ်က္စိကင္မရာရိုက္ျပီးေတာ့ မွတ္ဥာဏ္တြင္ ေနရာကို မွတ္ကာ Money Changer သို႕သြားကာ ပိုက္ဆံလဲျပီး အမိျမန္မာျပည္သုိ႕ မိဘမ်ားဆီသုိ႕ ဟယ္လို..ဟယ္လို လွမ္းလုပ္ျပီး..ခ်စ္သူေလးဆီလွမ္းဆက္ကာ သတင္းပို႕ရသည္။ ထို႕ေနာက္ လိုအပ္တာမ်ားကို ၀ယ္ကာ ဧည့္နားေနခန္းေလးသို႕ ျပန္လာကာ ကြမ္းယာဗန္းကိုဖြင့္ကာ ကြမ္းထိုင္ ယာေနလိုက္သည္။
အီတလီေလဆိပ္ကိုလည္း မိမိေရာက္ဖူးတာ မဟုတ္ေတာ့။ ျမန္မာျပည္ေလဆိပ္မွာကဲ့သို႕ပင္ ေလေၾကာင္းလိုင္း၀န္ထမ္းမ်ားကို အေၾကာင္းၾကားထားလိုက္သည္။ ဤသို႕ျဖင့္ပင္ ေျပာင္းစီးရမည့္ ေလယာဥ္Check in ခ်ိန္နီးလာေတာ့ ေလေၾကာင္းလိုင္း၀န္ထမ္းေခၚရာေနာက္သို႕ Greek သူေလးႏွင့္အတူတူ လိုက္ပါသြားရသည္။ ကိုယ္ကလည္းေလယာဥ္တူေတာ့ အီတလီအထင္ျဖင့္ ပြားလိုက္ကာမွ သူမကနားမလည္ေၾကာင္းေျပာမွ အရွက္ကကြဲသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ စိတ္ပူခဲ့ရသမွ် သုဝဏၰဘူမိေလဆိပ္ၾကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ ျဖတ္သန္းႏိုင္ခဲ့သည္။
(ဓါတ္ပံုေလးကို ဒီေနရာကကူးျပီးတင္လိုက္တာ။ မိမိကေတာ့ လမ္းေပ်ာက္မွာစိုးလို႕ ဓါတ္ပံုေတာင္ထုတ္ျပီး မရိုက္ႏိုင္ခဲ့။)
