စာေရးသူတစ္ေယာက္ အိမ္မွ Busကားဂိတ္ကို စထြက္ကတည္းက ဘုရားမရွိခိုးခဲ့ရေတာ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဘုရားစာကို ရြတ္ဆိုလာခဲ့မိသည္။ စာေရးသူ၏ သူငယ္ခ်င္းေလးေအာင္ေအာင္ က ေျပာဖူးတယ္ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ကုသိုလ္၊ ပညာ ႏွင့္ ဥစၥာ ဒီ(၃)ခ်က္ကို ျပည့္စံုေအာင္ ေနထိုင္ႏိုင္ရင္ ထုိတစ္ေန႕တာသည္ တန္ဖိုးရွိစြာ ကုန္ဆံုးျခင္းမည္၏ တဲ့ေလ။
စာေရးသူလည္း Bus ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ၃၀၀က်ပ္တန္ ကိုကိုေရႊဧည့္သည္ၾကီးကို ေစာင့္ေပါ့။ လက္ကနာရီက ေက်ာင္းခ်ိန္နီးျပီဟု ေအာ္ေနသေယာင္ ခံစားလာရေသာေၾကာင့္ မတတ္သာသည့္အဆံုး ကိုယ့္ေရွ႕ေရာက္ေနေသာ Bus ကားကိုသာ တတ္စီးခဲ့လိုက္သည္။ တန္ပါသည္။
"ဟိုနားဒီနား ၁၀၀ ေပးထား"
Bus ကားကလည္း mini bus ဆိုေတာ့ လူနဲနဲက်ပ္ရင္ကို အသက္ရွဴကမ၀ေတာ့။ သို႕ေသာ္လည္း အမ်ားသူငါေတာင္ စီးေနတာ မိမိက ေရႊလင္ဗန္းႏွင့္ အခ်င္းေဆးသူလည္း မဟုတ္ေလေတာ့ နဲနဲေတာ့ သည္းခံျပီးစီးလာလိုက္တယ္။ ကိုယ္ဆင္းမည့္ေနရာေရာက္ေတာ့ ကိုယ္လံုးေလးကို ငါးဖယ္တိုးေလးတိုးျပီး ဆင္းရတယ္။ ဒါေတာင္ ေမြးကတည္းက ဘယ္ေလာက္စားစား မ၀ေသာ ခႏၶာကိုယ္ပိုင္ထားေပလို႕ ေတာ္ေသးသည္။ ေက်ာင္းခ်ိန္ကလည္း နီးလာျပီဆိုေတာ့ အျမန္ဆံုးေျခကုန္သုတ္ျပီး ေျပးလာခဲ့သည္။ တေနရာအေရာက္ ေျခေထာက္မ်ားက ေမြးရာပါသိမ္ေနေသာ လူငယ္တစ္ဦး ခ်ိဳင္းေထာက္ျဖင့္ ေတာင္းရမ္းေနသည္ကို ဖ်တ္ကနဲေတြ႕လိုက္ခ်ိန္ အသိတစ္ခု ခ်က္ခ်င္း၀င္သြားခဲ့သည္။ ဒီေန႕အတြက္ စာေရးသူ၏ ကုသိုလ္။ စာေရးသူ၏အဖိုး ျဖစ္သူ အျမဲေျပာေလ့ရွိေသာ ေတာင္းခံလာသည္ရွိေသာ္ အနည္းငယ္မွ်ကို ေပးလွဴရာ၏ ဆိုေသာ စကားေလးမ်ားသည္ စာေရးသူစိတ္ကို လာလႈပ္သလိုခံစားလိုက္ရသည္။
သာမန္အားျဖင့္ အေၾကြကိုသာ ေပးတတ္ေလ့ရွိေသာ္လည္း ဒီေန႕ မိမိသည္းခံျပီး စီးလိုက္ေသာေၾကာင့္ သက္သာလာေသာ Bus ကားခသည္ ထိုေတာင္းရမ္းေနေသာ လူငယ္အတြက္ ပိုမိုအသံုး၀င္ေပမယ္။ မဆုိင္းမတြပင္ ၂၀၀တန္ေလးကို သူ႕ဒန္ခ်ိဳင့္ေလးထဲ ထည့္ေပးလိုက္ခ်ိန္ ေမာ့ၾကည့္လာေသာ မ်က္လံုးတစ္စံုကို စာေရးသူ အျပံဳးတစ္ခုျဖင့္သာ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့လိုက္သည္။
သင္တန္းျပီးလို႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္တြင္လည္း ၾကံဳျပန္ပါသည္။ ဒီတစ္ခါကေတာ့ အနာၾကီးေရာဂါေ၀ဒနာခံစားရမႈေၾကာင့္ ေျခလက္မ်ား ပ်က္စီးေနေသာ အေဒၚၾကီးတစ္ဦးကို သူ၏သားျဖစ္ဟန္တူသူက ခ်ီပိုးကာ ဒန္ခ်ိဳင့္ေလးကို လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားမရွိေသာ အေဒၚၾကီး၏ လက္ေကာက္၀တ္တြင္ ခ်ိတ္ထားေလသည္။ ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္ေတာ့လည္း ဂရုဏာသက္မိသည္။ မိမိတို႕မေပးမကမ္းလွ်င္ ထိုအေဒၚၾကီး၏ စား၀တ္ေနေရးသည္ ခက္ခဲေပမည္။ ထိုအေဒၚၾကီးသည္ ထိုအိမ္၏ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးျဖစ္သြားေပမည္။ ထိုအေဒၚၾကီး၏ဘ၀သည္ မေသေသာ္လည္း ေသသကဲ့သို႕ျဖစ္ေပမည္။ မိမိတို႕ေပးကမ္းစြန္႕ၾကဲလိုက္ေသာ တစ္က်ပ္တစ္ျပားသည္ သူမ၏၀င္ေငြျဖစ္လွ်င္ သူမ၏ မိသားစု၀င္မ်ားက ၾကည္ျဖဴႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
အေတြးေပါင္းမ်ားစြာကို ဆက္စပ္ေတြးမိလိုက္ခ်ိန္တြင္ Bus ကားစီးရန္ကိုင္ထားေသာ ၅၀၀ က်ပ္တန္ေလးကို ဒန္ခ်ိဳင့္ေလးအတြင္းသို႕ တရိုတေသထည့္လိုက္မိသည္။ ္စာေရးသူလည္း အရမ္းခ်မ္းသာမေနပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္၀င္ေငြလည္း မရွိဘူး။ စာေရးသူအတြက္ ဥစၥာဆိုတာေတာ့ တစ္ေန႕တာမွာ မျပည့္ဘူးေပါ့။ မိဘကေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုးကို သံုးတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ကားခဖိုးေလးထဲက နည္းနည္းကို ေပးလွဴမိတာပါ။ ထိုေန႕ကေတာ့ အျပန္လမ္းကို ေရႊဧည့္သည္ကို ေယာင္လို႕ေတာင္ မၾကည့္ဘဲ ၁၀၀က်ပ္တန္ Bus ကားေလးေပၚကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲတက္လိုက္လာခဲ့မိသည္။
သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရ..စာေရးသူ္ရဲ႕တေန႕တာ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို ဖြင့္လစ္ျပတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းတုိ႕၏ တေန႕တာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားမွာ စာေရးသူထက္ျမင့္ျမတ္တဲ့အလွဴေတြ လုပ္ေကာင္းလုပ္က်ပါမယ္။ ထိုအလွဴေတြထဲမွာ နိမ့္က်ေသာ သူမ်ားကိုလည္း ေပးလွဴၾကေစလိုေၾကာင္း စာေရးသူ ေတြးေသာ အေတြးေလးကို အေၾကာင္းသင့္လို႕ ဆက္စပ္ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။
စိတၱသုခႏွင့္ ျပည့္စံုပါေစ
Yellow Cloud
Image copied from : http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/7e/Beggar_Bodhgaya_India.jpg
