+ ေနမေကာင္းခ်ိန္ အိပ္ရာထက္မွ အေတြးမ်ား

တန္ဖိုးေတြအေၾကာင္း ကေလးကအစသိတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက မုန္႕တစ္ခုဘယ္ေလာက္တန္လည္း.. ဒါလည္း ဒီမုန္႕ရဲ႕ သတ္မွတ္ထားေသာ တန္ဖိုးပဲေလ။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကေရာ မည္ကဲ့သို႕ သတ္မွတ္ၾကပါသလဲ။

ဒီအေမးကို မိမိဖာသာျပန္ေမးမိခ်ိန္မွာ အေျဖတစ္ခုရလာပါတယ္။ မိမိရိုးရိုးသားသား၊ ၾကိဳးၾကိဳးစားစားျဖင့္ အရာရာကို ေကာင္းတာလုပ္ရင္ မိမိတန္ဖိုးက တေန႕ထက္တေန႕ တက္လာမွာပဲေလ။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကေရာ ဘယ္အခ်ိန္သိမွာလဲ။

ဒီအေမးကို မိမိဘာသာပဲျပန္ေျဖလုိက္မိတယ္။ ဒီလူ႕ပတ္၀န္းက်င္နားမွာ ဒီလူေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်ိန္ ဒီလူတန္ဖိုးကို သိလာမွာပါပဲေလ။

ဒီေမးခြန္းမ်ားကို ေနမေကာင္းျဖစ္ခ်ိန္ အိပ္ရာထက္ ပက္လက္ျဖစ္ခ်ိန္မွာ ေတြးမိတယ္။ မိမိသည္လည္း မည္မွ်ေလာက္တန္ဖိုးရွိေနျပီနည္း။ မိမိေသလြန္လွ်င္ေတာင္ မိမိအတြက္ ပါမသြားေသာ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြကို ဖက္တြက္ေနမိေသးေသာ မသိစိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ျပီး ေသလွ်င္ပါသြားမည့္ ကုသိုလ္ေရးကိုပဲ အာရံုျပန္ျပဳေနမိလိုက္သည္။

ဆရာ၀န္ဆီမွ ေဆးသြင္းရေအာင္ဟုေျပာခ်ိန္တြင္ မၾကားခ်င္ေသာစကားဟု သတ္မွတ္မိေသာ ထိုစကားစုအဆံုးတြင္ ေသြးေၾကာအတြင္းသို႕ စူးနစ္၀င္လာေသာ အပ္တစ္ေခ်ာင္း...

နာက်င္ေပမယ့္ လက္တံု႕ျပန္ခြင့္မရွိခ်ိန္... မိမိေသြးေၾကာထဲ အပ္ေလးတစ္ေခ်ာင္း ၀င္ခ်ိန္တြင္အခုိက္တြင္ ဒီေလာက္နာက်င္မႈကို ခံစားရပါက ႏိုင္ငံေတာ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း ေျခလက္စြန္႕လႊတ္လိုက္ရေသာ သူမ်ားဆိုပါက.... သူတို႕နာက်င္မႈမ်ားသည္ အရိုးခိုက္ေလာက္မည္သာ...

အစာမစားရေသာေၾကာင့္ ၀မ္းတက်ဳပ္က်ဳပ္ျမည္ကာ ဆာေလာင္မႈကို ကေလးငယ္ကဲ့သို႕ ငိုယိုမေတာင္းႏိုင္ပဲ ၾကိတ္မွိတ္ခံစားေနခဲ့ရခ်ိန္... ထမင္းေတာင္ နပ္မွန္ေအာင္ မစားရေသာသူမ်ား အျဖစ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။

ေသြးစစ္ေဆးမႈျပဳရန္အတြက္ ေသြးနဲနဲစုပ္ယူမိျခင္းကိုပင္လွ်င္ မူးခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ... သတင္းစာထဲက ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ေသြးလွဴဒါန္းသူဆိုေသာ ေသြးလွဴရွင္ပံုရိပ္မ်ားကို အေလးထားမိလာတယ္။

ေနထိုင္မေကာင္းခ်ိန္မွာ ခိုလႈံစရာမိခင္ရင္ခြင္တစ္ခုကို တမ္းတမိခ်ိန္မွာ.. မိခင္မရွိေတာ့တဲ့ သားသမီးေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိလာတယ္။

+ ဘ၀ကိုအထင္မေသးႏွင့္

အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ လက္သည္းခြံေပၚ၌ ေျမမႈန္႕အနည္းငယ္ တင္ထားျပီး ရဟန္းတို႕ကို ဤသို႕မိန္႕ၾကားေတာ္မူ၏။

"ရဟန္းတို႕၊ မည္သို႕ထင္ၾကသနည္း၊ လက္သည္းခြံေပၚ၌ ငါတင္ထားေသာ ေျမမႈန္႕အနည္းငယ္ႏွင့္ ဤမဟာပထ၀ီေျမၾကီးရွိ ေျမမႈန္႕သည္ ဘယ္အရာက ပို၍မ်ားသနည္း"

ဤသုိ႕ေမးေသာအခါ ရဟန္းတို႕က


"ျမတ္စြာဘုရား၊ မဟာပထ၀ီေျမၾကီးကသာ ပို၍မ်ားပါသည္။ လက္သည္းခြံေပၚ၌ ျမတ္စြာဘုရားတင္ထားေသာ ေျမမႈန္႕ကား အနည္းငယ္မွ်သာ ရွိပါသည္။ မဟာပထ၀ီေျမၾကီးႏွင့္ စာလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားလက္သည္းခြံေပၚ၌ တင္ထားေသာ ေျမမႈန္႕ကေလးသည္ အေရအတြက္ မသြင္းေလာက္ပါ။ ႏႈိင္းစရာဟုပင္ မဆိုေလာက္ပါဘုရား"

ဟု ေလွ်ာက္ထားၾက၏။

"ရဟန္းတို႕၊ ဤဥပမာအတိုင္းပင္ လူ႕ဘံု၌ ျဖစ္ေသာ သတၱ၀ါတို႕သည္ အနည္းငယ္မွ်သာ ရွိသည္။ စင္စစ္ကား အျခားေသာဘံုတို႕၌ ျဖစ္ေသာ သတၱ၀ါတို႕က ပို၍မ်ားကုန္၏။ ယင္းသုိ႕ ျဖစ္ရျခင္းမွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္းဟု ဆိုလွ်င္ ဒုကၡသစၥာ၊ သမုဒယသစၥာ၊ နိေရာဓသစၥာ၊ မဂၢသစၥာဟူေသာ သစၥာေလးပါးအမွန္တရားကို မသိၾကေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။"

"ရဟန္းတို႕၊ သို႕ျဖစ္၍ ဤတရားသည္ ဆင္းရဲျခင္းအမွန္တည္းဟု သိေအာင္အားထုတ္ရမည္။ ဤတရားသည္ ဆင္းရဲျခင္းဒုကၡကို ျဖစ္ေစတတ္သည့္အေၾကာင့္းကို အမွန္တည္းဟု သိေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ ဤတရားသည္ ဆင္းရဲဒုကၡ ခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ အမွန္တည္းဟု သိေအာင္အားထုတ္ရမည္။ ဤတရားသည္ ဆင္းရဲဒုကၡခ်ဳပ္ျငိမ္းရာသို႕ ေရာက္ေစတတ္သည့္ လမ္းေၾကာင္းအမွန္တည္းဟု သိေအာင္ အားထုတ္ရမည္"

ကိုးကား - မဟာ၀ဂၢသံယုတ္ ပါဠိေတာ္၊ ၁၂-သစၥသံယုတ္၊ ၇-ပဌမအာမကဓည၀ဂ္၊ ၁-အညၾတသုတ္
ဗုဒၶ၏ ၾသ၀ါဒအျမဳေတ - ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္ ေရးသားခ်က္ကို ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။